Του Δημήτρη Καζάκη
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (9-10 Μαρτίου) αποκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο. Το πιο σημαντικό γεγονός της συγκεκριμένης συνόδου είναι ότι για πρώτη φορά προχώρησε σε αποφάσεις χωρίς την απαιτούμενη ομοφωνία.
Η πρωθυπουργός της Πολωνίας αρνήθηκε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ντόναλντ Τουσκ. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Πολωνικό τύπο, έθεσε σοβαρά ζητήματα αξιοπιστίας για τον Τουσκ, ο οποίος δεν χαίρει καθόλου καλής εκτίμησης στην χώρα του.
Κανείς δεν της έδωσε σημασία. Κι έτσι με υπόδειξη της Μέρκελ, η Σύνοδος προχώρησε στην εκλογή του Τουσκ με πλειοψηφία. Κάτι το οποίο γίνεται για πρώτη φορά σ' αυτό το επίπεδο κορυφής στα χρονικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από την εποχή της Συνθήκης της Ρώμης πριν από 60 χρόνια.
Σκεφτείτε το λίγο. Προτείνεται κάποιος να αναλάβει μια από τις πέντε ηγετικές θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα από την οποία προέρχεται θέτει βέτο για το πρόσωπό του και παρ' όλα αυτά οι υπόλοιποι τον εκλέγουν.
Το πρωτοφανές δεν σταματά εδώ. Η πρωθυπουργός της Πολωνίας προχώρησε κατόπιν στην άσκηση βέτο ως προς την έκδοση των συμπερασμάτων της Συνόδου. Για μια ακόμη φορά η Σύνοδος την αγνοεί και προχωρά παρά κι ενάντια στο βέτο της Πολωνίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Τα κράτη μέλη πλέον της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διαθέτουν τυπική ισοτιμία ούτε καν σε επίπεδο κορυφής, δηλαδή συνόδου ηγετών. Έτσι οι αποφάσεις ακόμη και σε επίπεδο συνόδου κορυφής θα παίρνονται με πλειοψηφία και έπειτα θα απαιτείται από τα κράτη μέλη να υπακούσουν, είτε έχουν συμφωνήσει, είτε όχι. Η ίδια η εσωτερική διαδικασία κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης των κυβερνήσεων των κρατών μελών από τους λαούς τους, καταλύεται οριστικά υπέρ των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης πέρασαν αυτό το πρωτοφανές ως επιτυχία της ΕΕ. Και πολλοί από δαύτους ζητωκραύγαζαν με το γεγονός ότι η Πολωνία απομονώθηκε. Προφανώς έτσι νιώθουν την περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Όσα κράτη διαφωνούν θα απομονώνονται. Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Η παραδειγματική τους τιμωρία;
Γιατί όμως τέτοια εμμονή με τον κ. Τουσκ; Ο εν λόγω κύριος είναι από εκείνο το είδος των πολιτικών που λατρεύει το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Ο παππούς του φρόντισε να υπηρετήσει στα Βάφεν Ες Ες, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ με την εισβολή τους στην Πολωνία το 1939.
Ο κ. Τουσκ και οι απολογητές του νέου Ράιχ στην Ευρώπη συνηθίζουν να λένε ότι ο παππούς του υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στο Γερμανικό στρατό, επειδή οι ναζί τον ανάγκασαν. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Όταν οι ναζί κατέλαβαν το Ντάντσιχ κατέταξαν όλους τους Πολωνούς και τους Εβραίους που ζούσαν στην πόλη στην κατηγορία των "υπανθρώπων". Οι ναζί ποτέ δεν στρατολόγησαν για το στρατό τους από την κατηγορία των "υπανθρώπων" κι επομένως δεν θα δέχονταν ποτέ τον παππού του Τουσκ, εκτός κι αν ήταν "Άρειος".
Ο εγγονός Ντόναλντ Τουσκ αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της πόλης του Γκντανσκ το 1980. Από τότε χάνονται τα ίχνη του. Κανείς δεν γνωρίζει πώς τα έβγαζε πέρα, μέχρις ότου την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Πολωνία, όπου εμφανίζεται με το δικό του κόμμα, το οποίο το 1991 κερδίζει 37 έδρες στην Κάτω Βουλή. Το συγκεκριμένο κόμμα ήταν ένα από τα δεκάδες κόμματα που στήθηκαν με την άμεση χρηματοδοτική και πολιτική βοήθεια της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Από τότε η πολιτική του καριέρα απογειώνεται έως ότου καταλήξει να αναδειχθεί σε πρωθυπουργό της Πολωνίας (2007–2014). Από μια διαβολική σύμπτωση - που ακόμη και σήμερα προβληματίζει την Πολωνική κοινωνία και πολιτική - όντας πρωθυπουργός της χώρας, ο Τουσκ αρνείται να συνοδεύσει τον Πρόεδρο της Πολωνίας, το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου, τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας και τους επικεφαλείς των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και άλλους κορυφαίους επισήμους της πολιτικής ελίτ της χώρας στο μοιραίο Τουπόλεφ της πολεμικής αεροπορίας που στις 10 Απριλίου 2010, επιχειρώντας να προσεγγίσει το αεροδρόμιο του Σμολένσκ θα καταπέσει.
Από αυτό το ξεκλήρισμα της επίσημης πολιτικής ελίτ της Πολωνίας, μόνο ο Τουσκ επιβιώνει μαζί με τους πιο στενούς του συνεργάτες στην κυβέρνηση και το κράτος. Την ίδια χρονιά και μόλις ένα μήνα μετά το τραγικό γεγονός, ο Τούσκ γεμάτος χαρά αποδέχεται το βραβείο του Καρλομάγνου στην πόλη του Άαχεν με την ίδια τη Μέρκελ να του πλέκει το εγκώμιο. Χαρακτηρίστηκε "πατριώτης και μέγας Ευρωπαίος", φαντάζομαι όπως κι ο Χίτλερ.
Από κει και πέρα άνοιξε ο δρόμος για τα ύπατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει τα καλύτερα προσόντα. Πώς να μην τον θεωρεί η Μέρκελ δικό της άνθρωπο; Και πώς να μην τον θέλει στα ηνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ειδικά σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεφορτώνεται όλα τα φτιασιδώματα για να αποκαλύψει με τον πιο προκλητικό τρόπο την ολοκληρωτική της ιδεολογία και συγκρότηση.
Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (9-10 Μαρτίου) αποκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο. Το πιο σημαντικό γεγονός της συγκεκριμένης συνόδου είναι ότι για πρώτη φορά προχώρησε σε αποφάσεις χωρίς την απαιτούμενη ομοφωνία.
Η πρωθυπουργός της Πολωνίας αρνήθηκε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ντόναλντ Τουσκ. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Πολωνικό τύπο, έθεσε σοβαρά ζητήματα αξιοπιστίας για τον Τουσκ, ο οποίος δεν χαίρει καθόλου καλής εκτίμησης στην χώρα του.
Κανείς δεν της έδωσε σημασία. Κι έτσι με υπόδειξη της Μέρκελ, η Σύνοδος προχώρησε στην εκλογή του Τουσκ με πλειοψηφία. Κάτι το οποίο γίνεται για πρώτη φορά σ' αυτό το επίπεδο κορυφής στα χρονικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από την εποχή της Συνθήκης της Ρώμης πριν από 60 χρόνια.
Σκεφτείτε το λίγο. Προτείνεται κάποιος να αναλάβει μια από τις πέντε ηγετικές θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα από την οποία προέρχεται θέτει βέτο για το πρόσωπό του και παρ' όλα αυτά οι υπόλοιποι τον εκλέγουν.
Το πρωτοφανές δεν σταματά εδώ. Η πρωθυπουργός της Πολωνίας προχώρησε κατόπιν στην άσκηση βέτο ως προς την έκδοση των συμπερασμάτων της Συνόδου. Για μια ακόμη φορά η Σύνοδος την αγνοεί και προχωρά παρά κι ενάντια στο βέτο της Πολωνίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Τα κράτη μέλη πλέον της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διαθέτουν τυπική ισοτιμία ούτε καν σε επίπεδο κορυφής, δηλαδή συνόδου ηγετών. Έτσι οι αποφάσεις ακόμη και σε επίπεδο συνόδου κορυφής θα παίρνονται με πλειοψηφία και έπειτα θα απαιτείται από τα κράτη μέλη να υπακούσουν, είτε έχουν συμφωνήσει, είτε όχι. Η ίδια η εσωτερική διαδικασία κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης των κυβερνήσεων των κρατών μελών από τους λαούς τους, καταλύεται οριστικά υπέρ των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης πέρασαν αυτό το πρωτοφανές ως επιτυχία της ΕΕ. Και πολλοί από δαύτους ζητωκραύγαζαν με το γεγονός ότι η Πολωνία απομονώθηκε. Προφανώς έτσι νιώθουν την περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Όσα κράτη διαφωνούν θα απομονώνονται. Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Η παραδειγματική τους τιμωρία;
Γιατί όμως τέτοια εμμονή με τον κ. Τουσκ; Ο εν λόγω κύριος είναι από εκείνο το είδος των πολιτικών που λατρεύει το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Ο παππούς του φρόντισε να υπηρετήσει στα Βάφεν Ες Ες, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ με την εισβολή τους στην Πολωνία το 1939.
Ο κ. Τουσκ και οι απολογητές του νέου Ράιχ στην Ευρώπη συνηθίζουν να λένε ότι ο παππούς του υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στο Γερμανικό στρατό, επειδή οι ναζί τον ανάγκασαν. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Όταν οι ναζί κατέλαβαν το Ντάντσιχ κατέταξαν όλους τους Πολωνούς και τους Εβραίους που ζούσαν στην πόλη στην κατηγορία των "υπανθρώπων". Οι ναζί ποτέ δεν στρατολόγησαν για το στρατό τους από την κατηγορία των "υπανθρώπων" κι επομένως δεν θα δέχονταν ποτέ τον παππού του Τουσκ, εκτός κι αν ήταν "Άρειος".
Ο εγγονός Ντόναλντ Τουσκ αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της πόλης του Γκντανσκ το 1980. Από τότε χάνονται τα ίχνη του. Κανείς δεν γνωρίζει πώς τα έβγαζε πέρα, μέχρις ότου την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Πολωνία, όπου εμφανίζεται με το δικό του κόμμα, το οποίο το 1991 κερδίζει 37 έδρες στην Κάτω Βουλή. Το συγκεκριμένο κόμμα ήταν ένα από τα δεκάδες κόμματα που στήθηκαν με την άμεση χρηματοδοτική και πολιτική βοήθεια της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Από τότε η πολιτική του καριέρα απογειώνεται έως ότου καταλήξει να αναδειχθεί σε πρωθυπουργό της Πολωνίας (2007–2014). Από μια διαβολική σύμπτωση - που ακόμη και σήμερα προβληματίζει την Πολωνική κοινωνία και πολιτική - όντας πρωθυπουργός της χώρας, ο Τουσκ αρνείται να συνοδεύσει τον Πρόεδρο της Πολωνίας, το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου, τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας και τους επικεφαλείς των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και άλλους κορυφαίους επισήμους της πολιτικής ελίτ της χώρας στο μοιραίο Τουπόλεφ της πολεμικής αεροπορίας που στις 10 Απριλίου 2010, επιχειρώντας να προσεγγίσει το αεροδρόμιο του Σμολένσκ θα καταπέσει.
Από αυτό το ξεκλήρισμα της επίσημης πολιτικής ελίτ της Πολωνίας, μόνο ο Τουσκ επιβιώνει μαζί με τους πιο στενούς του συνεργάτες στην κυβέρνηση και το κράτος. Την ίδια χρονιά και μόλις ένα μήνα μετά το τραγικό γεγονός, ο Τούσκ γεμάτος χαρά αποδέχεται το βραβείο του Καρλομάγνου στην πόλη του Άαχεν με την ίδια τη Μέρκελ να του πλέκει το εγκώμιο. Χαρακτηρίστηκε "πατριώτης και μέγας Ευρωπαίος", φαντάζομαι όπως κι ο Χίτλερ.
Από κει και πέρα άνοιξε ο δρόμος για τα ύπατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει τα καλύτερα προσόντα. Πώς να μην τον θεωρεί η Μέρκελ δικό της άνθρωπο; Και πώς να μην τον θέλει στα ηνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ειδικά σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεφορτώνεται όλα τα φτιασιδώματα για να αποκαλύψει με τον πιο προκλητικό τρόπο την ολοκληρωτική της ιδεολογία και συγκρότηση.
Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.
