Του Δημήτρη Καζάκη
Τον ξέρετε τον κ. Δραγασάκη; Είναι ένας από τους κατ’ επάγγελμα άεργους της αριστεράς, ο οποίος όντας τρόφιμος επί δεκαετίες της κομματικής αντιμισθίας στο ΚΚΕ μεταπήδησε στον θαυμαστό κόσμο της διαπλοκής. Πότε; Την εποχή που βρέθηκε υφυπουργός οικονομίας στην «οικουμενική» του Ξενοφώντα Ζολώτα το 1989. Βλέπετε, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν προ των πυλών και επομένως οι χρηματοδοτήσεις εξ σοβιετίας που εξασφάλιζαν τις κομματικές αργομισθίες είχαν τεθεί εν αμφιβόλω.
Αφήστε πού η εμπλοκή στελεχών του ΚΚΕ σαν τον κ. Δραγασάκη σε ύποπτες και σκοτεινές υποθέσεις παρασκηνίου με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, έθετε επειγόντως ζήτημα αλλαγής προστάτη για να αποφευχθούν πιθανές διώξεις. Και φυσικά οι «διασυνδέσεις» του εν λόγω κυρίου με την κομματική μαφία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών ήταν εξαιρετικά χρήσιμες για τα αρπακτικά που έβλεπαν την κατάρρευση ως νέο Ελ Ντοράντο.
Από τότε φροντίζει να είναι η «φωνή» των τραπεζιτών μέσα στην αριστερά. Ενίοτε με το αζημίωτο, μιας και για πρώτη φορά στη ζωή του το 1990 και μετά εμφανίζεται να μισθοδοτείται ως «σύμβουλος». Τώρα σε τι είναι χρήσιμος ως «σύμβουλος» τραπεζών και εταιρειών κάποιος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του στην αγορά και τα μόνα οικονομικά που ξέρει είναι της γνωστής κομματικής απολογητικής, αυτό μπορεί να το κρίνει ο καθένας.
Σήμερα, παίζει τον ρόλο του γκουρού, ή του Βούδα των οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα. Πάντα εκ του ασφαλούς. Ο εφιάλτης του ήταν από το 1989 και δώθε μην τυχόν και βρεθεί αντιμέτωπος με κανέναν που ξέρει τι του γίνεται και πρωτίστως δεν έχει ίδιες ή παρόμοιες με δαύτον εξαρτήσεις.
Σήμερα είναι αυτός που κινεί τα νήματα της βαθιάς διαπλοκής μεταξύ κυβέρνησης και διαφόρων κύκλων της χρηματαγοράς και funds εντός και εκτός της Ελλάδας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν αυτός που «έστησε» τη συνάντηση του «οικονομικού επιτελείου» του ΣΥΡΙΖΑ με παράγοντες του City στο Λονδίνο το Νοέμβριο του 2014.
Πρώτα πήγε αυτός και απ’ ότι φαίνεται έκλεισε τις όποιες καταρχήν συμφωνίες ήθελε για το πώς θα μας πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 3ο χειρότερο μνημόνιο με το αζημίωτο για όλους. Πλην φυσικά του ελληνικού λαού και της πατρίδας. Και ύστερα έστειλε τους Μηλιό και Σταθάκη για να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας. Ήξερε ότι οι περιπτώσεις Μηλιού και Σταθάκη είναι τουλάχιστον για τα γέλια, ή για τα μπάζα και γνώριζε πολύ καλά ότι θα τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας για να «ξεχαστεί» η δική του επίσκεψη, η οποία δεν φαίνεται να τράβηξε καθόλου τα φώτα της δημοσιότητας. Γιατί άραγε;
Ο κ. Δραγασάκης, όπως όλοι οι σώφρονες consigliere της μαφίας, πολιτικής και μη, θέλει πάντα να κρατά χαμηλό προφίλ και εμφανίζεται δημοσίως μόνο υπό απολύτως ελεγχόμενες συνθήκες. Έτσι προσφάτως εμφανίστηκε στο «δικό του» κανάλι, την ΕΡΤ και μάλιστα στο δελτίο ειδήσεων, όπου γνωρίζει εξ υπαρχής ότι κανείς δεν θα τολμήσει να του θέσει δύσκολα ερωτήματα και είπε τις κάλτσοδέτες του!
Και τι δεν ακούσαμε για το τελευταίο Eurogroup. Έφτασε έως το σημείο να ισχυριστεί ότι η έξοδος στις αγορές, που «δοκιμαστικά» θα μπορούσε να γίνει και μέσα στο 2017 – προφανώς με ανάλογη επιτυχία εκείνης του Σαμαρά το 2014 – είναι το μέσο για να γλυτώσουμε την επιτροπεία! Θα μου πείτε με τέτοιες κυβερνήσεις που έχουμε, τι τους θέλουμε τους επιτρόπους, αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ο φερόμενος ως δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, ούτε καν τόλμησε να τον ρωτήσει: Ωραία, κ. Δραγασάκη, τι σημαίνει γλυτώνουμε την επιτροπεία; Θα καταργηθεί ο μηχανισμός του κόφτη και η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων; Θα καταργηθούν οι αντιμνημονιακοί νόμοι αντισυνταγματικής ή υπερσυνταγματικής ισχύος;
Κι επειδή γνωρίζουμε εκ του συστάδην τον κ. Δραγασάκη, είμαστε σίγουροι ότι έχει το απαραίτητο θράσος – όταν νιώθει ότι δεν ελέγχει το παιχνίδι – να απαντήσει θετικά σ’ όλα αυτά.
Και πάλι ωραία. Πώς γίνεται να επιδιώκει ο κ. Δραγασάκης και η κυβέρνηση Τσίπρα την απαλλαγή από την κηδεμονία και την ίδια ώρα να προσυπογράφει τη δημιουργία Υπουργείου Οικονομικών στις Βρυξέλλες; Πώς γίνεται να προσυπογράφει την δημιουργία Υπουργείου Άμυνας πάλι στις Βρυξέλλες – όπως αποφασίστηκε στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ – στην προοπτική δημιουργίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης πάνω από όλα τα κράτη-μέλη;
Σιγά μην τα ρωτήσει κανένας αυτά και σιγά μην απαντήσει ο consigliere Δραγασάκης. Όμως εκεί που για μια ακόμη φορά ο Δραγασάκης ξεπέρασε τα όρια του θράσους και του ψέματος, ήταν όταν ισχυρίστηκε ότι η ελληνική οικονομία βελτιώνεται γιατί το 1ο 5μηνο του 2017 τα στοιχεία που μας πλασάρει η ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν δήθεν «ισχυρή αύξηση της απασχόλησης» και το ΑΕΠ του 1ου τριμήνου εμφανίζει αύξηση!
Τα στατιστικά της Ελλάδας είτε είναι για τον εισαγγελέα, είτε για νόμπελ οικονομίας. Έτσι εμφανίζεται αύξηση του ΑΕΠ όταν το καθαρό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών παρουσιάζει μείωση το 2014 -2,2%, το 2015 -5,0% και το 2016 -1,3%. Συμπέρασμα όσο περισσότερο μειώνεται το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, τόσο καλύτερα πηγαίνει το ΑΕΠ. Freakonomics 101!
Μην ρωτάτε από πού προέρχεται η άνοδος του ΑΕΠ, διότι δεν το έχουν σε τίποτε οι επίτροποι της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία παρεμπιπτόντως λειτουργεί ως Ανεξάρτητη Αρχή υπό την εποπτεία των δανειστών από εποχής Γεωργίου, να εμφανίσουν κανένα άλμα στα στοιχεία για να μας πάνε όλους στο τρελάδικο. Εκτός από τον κ. Δραγασάκη και τη μαφία του, για τους οποίους το ψέμα είναι τρόπος ζωής. Υπηρετούν ένα από τα πιο ολοκληρωτικά συστήματα αγυρτείας και απάτης με μετοχές, χρεόγραφα, παράγωγα και τίτλους που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Κι αυτό απαιτεί όχι απλά ψεύτες πολιτικούς, αλλά αληθινούς κανάγιες με όλες τις πολύχρωμες σημασίες της λέξης.
Βέβαια, σε όλους αυτούς τους οικονομολογούντες που τάζουν λαγούς με πετραχήλια εν μέσω μνημονίου και εξάρτησης από το ευρώ, θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ να μας απαντήσουν πώς θα γίνει να υπάρξει «ανάπτυξη» αν δεν λυθεί το κορυφαίο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, το οποίο αποτυπώνεται στον παρακάτω πίνακα.
Τι δείχνει ο πίνακας; Κάτι που είναι πρωτοφανές για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού των νοικοκυριών έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει κοντά στο 20% του διαθέσιμου εισοδήματος. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός των νοικοκυριών δεν μπορεί να καλύψει ούτε καν τις βασικές καταναλωτικές του δαπάνες. Υστερεί σχεδόν κατά 20% (2016).
Κι αυτό το έλλειμμα δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε καν με νέο δανεισμό, ο οποίος συνεχίζει να επιδεινώνεται. Όμως όσα δάνεια κι αν βρει το νοικοκυριό δεν μπορεί να καλύψει παρά μόνο μέρος του ελλείμματος που διαρκώς διευρύνεται.
Επομένως ακόμη και ο μηχανισμός του ιδιωτικού χρέους με βάση τον οποίο αντιμετωπιζόταν η έλλειψη ζήτησης από τα νοικοκυριά τα χρόνια προ της χρεοκοπίας, σήμερα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ακόμη κι αν οι τράπεζες ανοίξουν τις κάνουλες του δανειακού χρήματος. Πράγμα βέβαια που δεν θα το κάνουν, ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι καθώς πέφτει το διαθέσιμο εισόδημα και αυξάνει το έλλειμμα του προϋπολογισμού των νοικοκυριών, εξανεμίζονται ακόμη και οι όποιες πενιχρές δυνατότητες πιθανής εξυπηρέτησης των δανείων.
Να γιατί τα κόκκινα δάνεια θα συνεχίσουν να αυξάνονται πολύ πάνω από το 37% πού ήταν επισήμως το 2016. Όποιες ρυθμίσεις κι αν κάνουν οι τράπεζες, όπου κι αν τα πουλήσουν.
Η κατάσταση αυτή των νοικοκυριών υποδηλώνει ότι καμιά κοινωνική τάξη ή στρώμα δεν μπορεί να ανακάμψει εντός της ελληνικής οικονομίας. Κανενός το διαθέσιμο εισόδημα δεν είναι προστατευμένο. Μόνο όποιοι κάνουν δουλειές στην Ελλάδα έχοντας τη δυνατότητα να βγάζουν έξω τα κέρδη και τα εισοδήματά τους με νόμιμο, ή παράνομο τρόπο. Κανείς άλλος δεν μπορεί να αντέξει την πίεση. Όσο μεγαλοκαπιταλιστής κι αν θεωρείται για τα οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας.
Να γιατί ο κ. Δραγασάκης έχει εναποθέσει την ανάκαμψη της χώρας «στη μετάβαση προς ένα νέο παραγωγικό μοντέλο» για το οποίο «χρειαζόμαστε και ξένες επενδύσεις, αλλά και τόνωση της εγχώριας επενδυτικής δραστηριότητας.» Μόνο εκ πεποιθήσεως άεργοι με επαγγελματική διαδρομή consigliere, μπορούν να λένε τέτοια πράγματα. Ποια επένδυση μπορεί να γίνει σε μια οικονομία χωρίς εγχώρια ζήτηση, χωρίς εγχώρια αγορά; Μόνο οι κομπίνες με τις λεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις και την κρατική κουτάλα. Καμιά άλλη.
Και τι σόι «παραγωγικό μοντέλο» μπορεί να υπάρξει σε μια χώρα όπου το διαθέσιμο εισόδημα έχει καταδικαστεί σε ελεύθερη πτώση; Μόνο οίκοι ανοχής και επαγγέλματα στο πόδι. Α, και το εκ των αρχαιοτέρων επαγγελμάτων της ανθρώπινης ιστορίας, που υπηρετεί ανελλιπώς ο κ. Δραγασάκης σ’ ολόκληρο τον πολιτικό του βίο.
Τον ξέρετε τον κ. Δραγασάκη; Είναι ένας από τους κατ’ επάγγελμα άεργους της αριστεράς, ο οποίος όντας τρόφιμος επί δεκαετίες της κομματικής αντιμισθίας στο ΚΚΕ μεταπήδησε στον θαυμαστό κόσμο της διαπλοκής. Πότε; Την εποχή που βρέθηκε υφυπουργός οικονομίας στην «οικουμενική» του Ξενοφώντα Ζολώτα το 1989. Βλέπετε, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν προ των πυλών και επομένως οι χρηματοδοτήσεις εξ σοβιετίας που εξασφάλιζαν τις κομματικές αργομισθίες είχαν τεθεί εν αμφιβόλω.
Αφήστε πού η εμπλοκή στελεχών του ΚΚΕ σαν τον κ. Δραγασάκη σε ύποπτες και σκοτεινές υποθέσεις παρασκηνίου με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, έθετε επειγόντως ζήτημα αλλαγής προστάτη για να αποφευχθούν πιθανές διώξεις. Και φυσικά οι «διασυνδέσεις» του εν λόγω κυρίου με την κομματική μαφία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών ήταν εξαιρετικά χρήσιμες για τα αρπακτικά που έβλεπαν την κατάρρευση ως νέο Ελ Ντοράντο.
Από τότε φροντίζει να είναι η «φωνή» των τραπεζιτών μέσα στην αριστερά. Ενίοτε με το αζημίωτο, μιας και για πρώτη φορά στη ζωή του το 1990 και μετά εμφανίζεται να μισθοδοτείται ως «σύμβουλος». Τώρα σε τι είναι χρήσιμος ως «σύμβουλος» τραπεζών και εταιρειών κάποιος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του στην αγορά και τα μόνα οικονομικά που ξέρει είναι της γνωστής κομματικής απολογητικής, αυτό μπορεί να το κρίνει ο καθένας.
Σήμερα, παίζει τον ρόλο του γκουρού, ή του Βούδα των οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα. Πάντα εκ του ασφαλούς. Ο εφιάλτης του ήταν από το 1989 και δώθε μην τυχόν και βρεθεί αντιμέτωπος με κανέναν που ξέρει τι του γίνεται και πρωτίστως δεν έχει ίδιες ή παρόμοιες με δαύτον εξαρτήσεις.
Σήμερα είναι αυτός που κινεί τα νήματα της βαθιάς διαπλοκής μεταξύ κυβέρνησης και διαφόρων κύκλων της χρηματαγοράς και funds εντός και εκτός της Ελλάδας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν αυτός που «έστησε» τη συνάντηση του «οικονομικού επιτελείου» του ΣΥΡΙΖΑ με παράγοντες του City στο Λονδίνο το Νοέμβριο του 2014.
Πρώτα πήγε αυτός και απ’ ότι φαίνεται έκλεισε τις όποιες καταρχήν συμφωνίες ήθελε για το πώς θα μας πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 3ο χειρότερο μνημόνιο με το αζημίωτο για όλους. Πλην φυσικά του ελληνικού λαού και της πατρίδας. Και ύστερα έστειλε τους Μηλιό και Σταθάκη για να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας. Ήξερε ότι οι περιπτώσεις Μηλιού και Σταθάκη είναι τουλάχιστον για τα γέλια, ή για τα μπάζα και γνώριζε πολύ καλά ότι θα τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας για να «ξεχαστεί» η δική του επίσκεψη, η οποία δεν φαίνεται να τράβηξε καθόλου τα φώτα της δημοσιότητας. Γιατί άραγε;
Ο κ. Δραγασάκης, όπως όλοι οι σώφρονες consigliere της μαφίας, πολιτικής και μη, θέλει πάντα να κρατά χαμηλό προφίλ και εμφανίζεται δημοσίως μόνο υπό απολύτως ελεγχόμενες συνθήκες. Έτσι προσφάτως εμφανίστηκε στο «δικό του» κανάλι, την ΕΡΤ και μάλιστα στο δελτίο ειδήσεων, όπου γνωρίζει εξ υπαρχής ότι κανείς δεν θα τολμήσει να του θέσει δύσκολα ερωτήματα και είπε τις κάλτσοδέτες του!
Και τι δεν ακούσαμε για το τελευταίο Eurogroup. Έφτασε έως το σημείο να ισχυριστεί ότι η έξοδος στις αγορές, που «δοκιμαστικά» θα μπορούσε να γίνει και μέσα στο 2017 – προφανώς με ανάλογη επιτυχία εκείνης του Σαμαρά το 2014 – είναι το μέσο για να γλυτώσουμε την επιτροπεία! Θα μου πείτε με τέτοιες κυβερνήσεις που έχουμε, τι τους θέλουμε τους επιτρόπους, αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ο φερόμενος ως δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, ούτε καν τόλμησε να τον ρωτήσει: Ωραία, κ. Δραγασάκη, τι σημαίνει γλυτώνουμε την επιτροπεία; Θα καταργηθεί ο μηχανισμός του κόφτη και η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων; Θα καταργηθούν οι αντιμνημονιακοί νόμοι αντισυνταγματικής ή υπερσυνταγματικής ισχύος;
Κι επειδή γνωρίζουμε εκ του συστάδην τον κ. Δραγασάκη, είμαστε σίγουροι ότι έχει το απαραίτητο θράσος – όταν νιώθει ότι δεν ελέγχει το παιχνίδι – να απαντήσει θετικά σ’ όλα αυτά.
Και πάλι ωραία. Πώς γίνεται να επιδιώκει ο κ. Δραγασάκης και η κυβέρνηση Τσίπρα την απαλλαγή από την κηδεμονία και την ίδια ώρα να προσυπογράφει τη δημιουργία Υπουργείου Οικονομικών στις Βρυξέλλες; Πώς γίνεται να προσυπογράφει την δημιουργία Υπουργείου Άμυνας πάλι στις Βρυξέλλες – όπως αποφασίστηκε στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ – στην προοπτική δημιουργίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης πάνω από όλα τα κράτη-μέλη;
Σιγά μην τα ρωτήσει κανένας αυτά και σιγά μην απαντήσει ο consigliere Δραγασάκης. Όμως εκεί που για μια ακόμη φορά ο Δραγασάκης ξεπέρασε τα όρια του θράσους και του ψέματος, ήταν όταν ισχυρίστηκε ότι η ελληνική οικονομία βελτιώνεται γιατί το 1ο 5μηνο του 2017 τα στοιχεία που μας πλασάρει η ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν δήθεν «ισχυρή αύξηση της απασχόλησης» και το ΑΕΠ του 1ου τριμήνου εμφανίζει αύξηση!
Τα στατιστικά της Ελλάδας είτε είναι για τον εισαγγελέα, είτε για νόμπελ οικονομίας. Έτσι εμφανίζεται αύξηση του ΑΕΠ όταν το καθαρό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών παρουσιάζει μείωση το 2014 -2,2%, το 2015 -5,0% και το 2016 -1,3%. Συμπέρασμα όσο περισσότερο μειώνεται το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, τόσο καλύτερα πηγαίνει το ΑΕΠ. Freakonomics 101!
Μην ρωτάτε από πού προέρχεται η άνοδος του ΑΕΠ, διότι δεν το έχουν σε τίποτε οι επίτροποι της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία παρεμπιπτόντως λειτουργεί ως Ανεξάρτητη Αρχή υπό την εποπτεία των δανειστών από εποχής Γεωργίου, να εμφανίσουν κανένα άλμα στα στοιχεία για να μας πάνε όλους στο τρελάδικο. Εκτός από τον κ. Δραγασάκη και τη μαφία του, για τους οποίους το ψέμα είναι τρόπος ζωής. Υπηρετούν ένα από τα πιο ολοκληρωτικά συστήματα αγυρτείας και απάτης με μετοχές, χρεόγραφα, παράγωγα και τίτλους που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Κι αυτό απαιτεί όχι απλά ψεύτες πολιτικούς, αλλά αληθινούς κανάγιες με όλες τις πολύχρωμες σημασίες της λέξης.
Βέβαια, σε όλους αυτούς τους οικονομολογούντες που τάζουν λαγούς με πετραχήλια εν μέσω μνημονίου και εξάρτησης από το ευρώ, θα ήθελα πολύ, μα πάρα πολύ να μας απαντήσουν πώς θα γίνει να υπάρξει «ανάπτυξη» αν δεν λυθεί το κορυφαίο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, το οποίο αποτυπώνεται στον παρακάτω πίνακα.
Τι δείχνει ο πίνακας; Κάτι που είναι πρωτοφανές για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού των νοικοκυριών έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει κοντά στο 20% του διαθέσιμου εισοδήματος. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός των νοικοκυριών δεν μπορεί να καλύψει ούτε καν τις βασικές καταναλωτικές του δαπάνες. Υστερεί σχεδόν κατά 20% (2016).
Κι αυτό το έλλειμμα δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε καν με νέο δανεισμό, ο οποίος συνεχίζει να επιδεινώνεται. Όμως όσα δάνεια κι αν βρει το νοικοκυριό δεν μπορεί να καλύψει παρά μόνο μέρος του ελλείμματος που διαρκώς διευρύνεται.
Επομένως ακόμη και ο μηχανισμός του ιδιωτικού χρέους με βάση τον οποίο αντιμετωπιζόταν η έλλειψη ζήτησης από τα νοικοκυριά τα χρόνια προ της χρεοκοπίας, σήμερα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ακόμη κι αν οι τράπεζες ανοίξουν τις κάνουλες του δανειακού χρήματος. Πράγμα βέβαια που δεν θα το κάνουν, ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι καθώς πέφτει το διαθέσιμο εισόδημα και αυξάνει το έλλειμμα του προϋπολογισμού των νοικοκυριών, εξανεμίζονται ακόμη και οι όποιες πενιχρές δυνατότητες πιθανής εξυπηρέτησης των δανείων.
Να γιατί τα κόκκινα δάνεια θα συνεχίσουν να αυξάνονται πολύ πάνω από το 37% πού ήταν επισήμως το 2016. Όποιες ρυθμίσεις κι αν κάνουν οι τράπεζες, όπου κι αν τα πουλήσουν.
Η κατάσταση αυτή των νοικοκυριών υποδηλώνει ότι καμιά κοινωνική τάξη ή στρώμα δεν μπορεί να ανακάμψει εντός της ελληνικής οικονομίας. Κανενός το διαθέσιμο εισόδημα δεν είναι προστατευμένο. Μόνο όποιοι κάνουν δουλειές στην Ελλάδα έχοντας τη δυνατότητα να βγάζουν έξω τα κέρδη και τα εισοδήματά τους με νόμιμο, ή παράνομο τρόπο. Κανείς άλλος δεν μπορεί να αντέξει την πίεση. Όσο μεγαλοκαπιταλιστής κι αν θεωρείται για τα οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας.
Να γιατί ο κ. Δραγασάκης έχει εναποθέσει την ανάκαμψη της χώρας «στη μετάβαση προς ένα νέο παραγωγικό μοντέλο» για το οποίο «χρειαζόμαστε και ξένες επενδύσεις, αλλά και τόνωση της εγχώριας επενδυτικής δραστηριότητας.» Μόνο εκ πεποιθήσεως άεργοι με επαγγελματική διαδρομή consigliere, μπορούν να λένε τέτοια πράγματα. Ποια επένδυση μπορεί να γίνει σε μια οικονομία χωρίς εγχώρια ζήτηση, χωρίς εγχώρια αγορά; Μόνο οι κομπίνες με τις λεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις και την κρατική κουτάλα. Καμιά άλλη.
Και τι σόι «παραγωγικό μοντέλο» μπορεί να υπάρξει σε μια χώρα όπου το διαθέσιμο εισόδημα έχει καταδικαστεί σε ελεύθερη πτώση; Μόνο οίκοι ανοχής και επαγγέλματα στο πόδι. Α, και το εκ των αρχαιοτέρων επαγγελμάτων της ανθρώπινης ιστορίας, που υπηρετεί ανελλιπώς ο κ. Δραγασάκης σ’ ολόκληρο τον πολιτικό του βίο.
